Sztuka uwodzenia Praktyczny przewodnik po tajemnicach manipulacji – Robert Greene

• Wymiary: 135×205
• Liczba stron: 216
• ISBN: 978-83-8252-122-1
• Wydawnictwo: Czarna Owca

Istnieje dziewięć typów uwodzicieli.

Jakim typem jesteś ty:

• SYRENĄ,
• ROZPUSTNIKIEM,
• IDEALNYM KOCHANKIEM,
• DANDYSEM,
• DUŻYM DZIECKIEM,
• KOKIETKĄ,
• CZARODZIEJEM,
• CHARYZMATYKIEM,
• GWIAZDĄ?

W tej bestsellerowej książce Robert Greene prezentuje zasady i metody sztuki uwodzenia. Poznasz strategię i manewry, które pomogą ci roztaczać czar i dodadzą twojej sztuce uwodzenia finezji.

Opanowana do perfekcji sztuka uwodzenia staje się niebezpośrednią, subtelną formą władzy, a zarazem potężną bronią, która – jak pokazuje historia – często prowadziła do upadku imperiów, wygrywania wyborów, czy zniewolenia wielkich umysłów.

***

Robert Greene – poliglota, tłumacz, autor, mówca, autorytet w dziedzinie strategii, władzy i uwodzenia. Ukończył studia klasyczne na University of Wisconsin. Przez wiele lat pracował jako redaktor, między innymi w magazynie „Esquier”. Mieszkał w Londynie, Paryżu i Barcelonie, obecnie żyje w Los Angeles.

Spis treści

PODZIĘ­KO­WA­NIA

WSTĘP

CZĘŚĆ PIERWSZA –  Uwo­dzi­ciel­ski cha­rak­ter

• SYRENA
• ROZ­PUST­NIK
• IDE­ALNY KOCHA­NEK
• DAN­DYS
• DUŻE DZIECKO
• KOKIETKA
• CZA­RO­DZIEJ
• CHA­RY­ZMA­TYK
• GWIAZDA

CZĘŚĆ DRUGA –  Pro­ces uwo­dze­nia

1. WYBIERZ WŁA­ŚCIWĄ OFIARĘ
2. STWÓRZ FAŁ­SZYWE POCZU­CIE BEZ­PIE­CZEŃ­STWA – IDŹ OKRĘŻNĄ DROGĄ
3. WYSY­ŁAJ SPRZECZNE SYGNAŁY
4. STAŃ SIĘ PRZED­MIO­TEM POŻĄ­DA­NIA – TWÓRZ TRÓJ­KĄTY
5. STWA­RZAJ POTRZEBY – WZBU­DZAJ NIE­PO­KÓJ I NIE­ZA­DO­WO­LE­NIE
6. OPA­NUJ SZTUKĘ INSY­NU­ACJI
7. WEJDŹ W DUSZĘ OFIARY
8. STWA­RZAJ POKUSĘ
9. UTRZY­MUJ OFIARĘ W NIE­PEW­NO­ŚCI – CO SIĘ JESZ­CZE ZDA­RZY
10. SŁOWA MAJĄ DEMO­NICZNĄ MOC – SIEJ ZAMĘT
11. DBAJ O SZCZE­GÓŁY
12. BĄDŹ POETYCZNY
13. ROZ­BRA­JAJ OFIARĘ – ROZ­GRY­WAJ SWOJE SŁA­BO­ŚCI
14. MIE­SZAJ PRA­GNIE­NIA Z RZE­CZY­WI­STO­ŚCIĄ – TWÓRZ ILU­ZJĘ
15. IZO­LUJ OFIARĘ
16. WYKAŻ SIĘ
17. WYKO­RZY­STAJ EFEKT REGRE­SJI
18. PRZE­ŁA­MUJ TABU I ZAKAZY
19. UŻY­WAJ DUCHO­WO­ŚCI JAKO PRZY­NĘTY
20. PRZY­JEM­NOŚĆ PRZE­PLA­TAJ CIER­PIE­NIEM
21. USTĄP POLA – POZWÓL SIĘ UWO­DZIĆ
22. UŻY­WAJ ZMY­SŁO­WO­ŚCI JAKO PRZY­NĘTY
23. DZIA­ŁAJ ZUCHWALE
24. WYSTRZE­GAJ SIĘ NIE­PO­ŻĄ­DA­NYCH NASTĘPSTW

WYBRANA LITE­RA­TURA

FRAGMENT KSIĄŻKI:

Część pierw­sza – Uwo­dzi­ciel­ski cha­rak­ter

W każ­dym z nas jest coś atrak­cyj­nego – coś, co mogłoby przy­cią­gać ludzi i odda­wać ich w naszą nie­wolę. Mało kto jed­nak jest świa­domy swo­jego wewnętrz­nego poten­cjału. Oso­bi­stą atrak­cyj­ność widzimy raczej jako nie­mal mistyczną wła­ści­wość, z którą na świat przy­cho­dzą nie­liczni, a pozo­stali mogą o niej tylko marzyć. A wystar­czy prze­cież, byśmy zro­zu­mieli, jakie nasze natu­ralne cechy są dla innych pocią­ga­jące, i roz­wi­nęli w sobie te drze­miące dotąd moż­li­wo­ści.

Sku­teczne uwo­dze­nie rzadko zaczyna się od oczy­wi­stego manewru czy zagra­nia stra­te­gicz­nego. To wzbu­dzi­łoby podej­rze­nia. Powinno zaczy­nać się od two­ich cech oso­bi­stych, two­jej umie­jęt­no­ści ema­no­wa­nia czymś, co jest dla innych atrak­cyjne, co mimo woli wzbu­dza w nich emo­cje. Zahip­no­ty­zo­wane twoją uwo­dzi­ciel­ską oso­bo­wo­ścią ofiary nie zauważą póź­niej­szych mani­pu­la­cji. Zdez­o­rien­to­wa­nie ich i uwie­dze­nie będzie dzie­cin­nie łatwe.

Ist­nieje dzie­więć typów uwo­dzi­cieli. Każdy z nich ma szcze­gólne cechy cha­rak­teru, głę­boko zako­rze­nione i stwa­rza­jące uwo­dzi­ciel­ską pre­sję. Syreny dys­po­nują obfi­to­ścią ener­gii ero­tycz­nej i umieją z niej robić uży­tek. Roz­pust­nicy gor­li­wie ado­rują płeć prze­ciwną i zara­żają swymi żądzami ofiary. Ide­alni Kochan­ko­wie odwo­łują się w roman­sach do swej wyjąt­ko­wej wraż­li­wo­ści este­tycz­nej. Dan­dysi lubią grać wła­snym wize­run­kiem, stwa­rza­jąc ude­rza­jącą, nie­do­okre­śloną płciowo pokusę. Duże Dzieci są spon­ta­niczne i otwarte. Kokietki wystar­czają same sobie, pro­mie­niu­jąc fascy­nu­ją­cym chło­dem. Cza­ro­dzieje chcą dostar­czać przy­jem­no­ści i wie­dzą, jak to robić – są duszą towa­rzy­stwa. Cha­ry­zma­tycy odzna­czają się nie­pod­wa­żalną wiarą w sie­bie. Gwiazdy są ete­ryczne, oto­czone tajem­nicą.

Kolejne roz­działy tej czę­ści książki zabiorą cię w podróż do wnę­trza każ­dego z tych typów. Co naj­mniej jeden z nich potrąci w tobie jakąś strunę – roz­po­znasz w nim jakiś frag­ment sie­bie. Ten wła­śnie roz­dział będzie dla cie­bie klu­czem do wzmoc­nie­nia swej siły przy­cią­ga­ją­cej.

Dzie­więć typów uwo­dzi­cieli opi­suję tylko w ogól­nym zary­sie. Dopiero wgry­za­jąc się w jeden z nich i roz­wi­ja­jąc w sobie jego cechy, zaczniesz sta­wać się praw­dzi­wym uwo­dzi­cie­lem, dys­po­nu­ją­cym nie­zmie­rzoną wła­dzą nad ludźmi.

SYRENA

Nie­jed­nemu męż­czyź­nie w głębi duszy ciąży jego spo­łeczna rola – musi być zawsze odpo­wie­dzialny, racjo­nalny i opa­no­wany. Kobieta Syrena to jego nie­do­ści­głe marze­nie, ponie­waż ofe­ruje cał­ko­witą wol­ność od życio­wych ogra­ni­czeń. W jej obec­no­ści, zawsze inten­syw­nej i prze­sy­co­nej sek­sem, czuje się prze­nie­siony do świata czy­stej przy­jem­no­ści. Syrena jest nie­bez­pieczna. W pogoni za nią męż­czy­zna łatwo traci kon­trolę nad wła­snym postę­po­wa­niem, czego w grun­cie rze­czy pra­gnie. Siłą Syreny jest ilu­zja. Kusi swoją szcze­gólną powierz­chow­no­ścią i spo­so­bem bycia. W świe­cie, w któ­rym więk­szość kobiet nie ma dość odwagi, by wytwo­rzyć taki obraz wła­snej osoby, potrafi zapa­no­wać nad libido męż­czy­zny, uka­zu­jąc mu się jako ucie­le­śnie­nie jego marzeń.

Klucz do cha­rak­teru

Syrena to naj­daw­niej­szy typ uwo­dzi­cielki. Jej pro­to­ty­pem jest bogini Afro­dyta – w natu­rze Syreny zawsze tkwi coś mitycz­nego – ale nie sądź, że to już melo­dia prze­szło­ści, legenda czy histo­ria: Syrena uosa­bia odwieczne męskie marze­nie o sek­sow­nej, pew­nej sie­bie i peł­nej tem­pe­ra­mentu kobie­cie, obie­cu­ją­cej nie­skoń­czoną roz­kosz i odro­binę nie­bez­pie­czeń­stwa. We współ­cze­snym świe­cie ta fan­ta­zja działa na męską psy­chikę jesz­cze sil­niej, gdyż rze­czy­wi­stość bar­dziej niż kie­dy­kol­wiek sprzyja tłu­mie­niu agre­syw­nych instynk­tów: wszystko wokół jest pewne i bez­pieczne, mniej niż kie­dyś mamy oka­zji do ryzy­kow­nych przy­gód. W prze­szło­ści męż­czy­zna mógł na różne spo­soby dawać ujście tym instynk­tom – na woj­nie, na dale­kich morzach, w intry­gach poli­tycz­nych. Jeśli idzie o seks, kur­ty­zany i kochanki sta­no­wiły nie­omal insty­tu­cję spo­łeczną, dawały oka­zję do pod­nie­ca­ją­cych łowów i ofe­ro­wały róż­no­rod­ność, za którą tęsk­nił. Bez tych dróg odpływu instynkty fer­men­tują w jego wnę­trzu, a tłu­mione, burzą się jesz­cze bar­dziej. Bywa, że solidny zda­wa­łoby się męż­czy­zna zaczyna zacho­wy­wać się zupeł­nie irra­cjo­nal­nie, w naj­mniej odpo­wied­nim momen­cie wdaje się w miło­sne awan­tury tylko po to, żeby doznać dresz­czu emo­cji i ryzyka. Irra­cjo­nal­ność to cecha wybit­nie uwo­dzi­ciel­ska, bar­dziej nawet u męż­czyzn, po któ­rych zawsze spo­dzie­wamy się roz­sądku.

Jej [Kle­opa­try] czar był nie­od­party. Pocią­gała męż­czyzn powierz­chow­no­ścią i spo­so­bem mówie­nia, a także nie­po­spo­litą siłą cha­rak­teru, którą dało się czuć w każ­dym jej sło­wie i postępku. Każdy, kto się z nią zetknął, musiał pod­dać się uro­kowi. Roz­ko­szą było choćby tylko słu­chać brzmie­nia jej głosu, na któ­rym potra­fiła grać niczym na wie­lo­stru­no­wym instru­men­cie. (Plutarch)